Gedicht dat in lokaal St. Janscollege hing, op de uitvaart voorgelezen door Patricia en Kimberly.
In onze gevoelens, in onze gedachten ben je nog hier, doe je nog mee.
Omdat alles om ons heen aan jou doet denken en onveranderd lijkt.
Op school ligt nog jouw tas in je lievelingskleur Blauw die tas was zo helemaal jou in de klassenlijst staat jouw naam wie durft ooit jouw naam weg te strepen.
Je kunt zó voor ons gevoel weer de klas binnenstormen, met ons meedoen en lachen.
Maar daar komt dus niets meer van. Nooit meer. Je bent ver weg én dichtbij, want in onze gedachten Blijf je bij ons.
Op de uitvaart voorgelezen door Richard.
LOES,
Zo jong zo onschuldig Zo fragiel zo ongeduldig
De toekomst in het verschiet Nu alleen nog maar verdriet De pijn is ongehoord Het leven is geheel verstoord Nooit zal het meer hetzelfde zijn
Te jong te onschuldig Te fragiel te ongeduldig
Jouw toekomst wordt nu verleden Jouw strijd heb je gestreden Nu verder gaan met deze pijn Zal nu onze uitdaging zijn Maar nooit zal het meer hetzelfde zijn
Zo jong zo onschuldig Zo fragiel zo ongeduldig
Voor de toekomst gaan we vechten Deze strijd zullen we slechten Jouw weerzien zal ons sterken Maar eerst dit verdriet verwerken En nooit zal het meer hetzelfde zijn
Te jong te onschuldig Te fragiel te ongeduldig
Door de liefde die je ons hebt gegeven Zul je in onze gedachtevoortleven De herinnering aan jou maakt ons sterk Dat was jouw grootstelevenswerk Maar nooit zal het meer hetzelfde zijn
Zo jong zo onschuldig Zo fragiel zo ongeduldig
Deze woorden beschrijven ons gevoel Maar het leven krijgt vanaf nu een ander doel Het afscheid van jou doet zo'n pijn Dit zal nu een nieuw begin moeten zijn Maar nooit zal het meer hetzelfde zijn
Richard, Monique en Kids
Gedicht van Patricia.
I feel so powerless With my heart Fulfilled with pain Questions are poisoning my mind And my fear Makes the world stop turning This is too much Even for time to erase I'm told you're gone But deep down in my heart I'm still waiting for someone To tell me it's a big nightmare To tell me it's not real But time itself Will learn me That no one will come To say it's okay.
Gedicht van Patricia.
This silence Will never fade again It will always leave A cold emptiness behind A million unanswered questions Are ruling over hearts And right now There's nothing left to feel But Pain and sadness And with these feelings Never felt before There's one thought left That we all share And it says That you will remain in our hearts Forever.
Troost
Als de tijd van verdriet in mijn leven komt. Als het leven zijn tegenslagen aan mij toont. Wil je me dan helpen, door er voor me te zijn?
Laat me huilen als ik dat wil, Laat me lachen als ik dat kan. Laat me boos zijn als ik dat nodig heb. Laat me schreeuwen als ik dat moet.
Help me dan om door deze tijd te komen. Laat me mijn emoties tonen. Voel je niet aangesproken door mijn verdriet. Voel je niet aangevallen door mijn woede. Voel je niet beangstigd door mijn schreeuw.
Laat me er gewoon maar zijn, met alles wat ik voel, met alle tranen die er vloeien, met alle angsten die me verstikken.
Geef me de tijd om er door heen te gaan. Sla gewoon je arm om me heen.
Zonder Titel
Je denkt misschien dat je wat moet zeggen Je denkt misschien dat je me moet opvrolijken Je wilt me misschien weer zien lachen, en genieten Je denkt misschien dat je me moet troosten en adviseren Wat ik je vraag is dit: wil je nog eens en nog eens luisteren naar mijn verhaal naar wat ik voel en denk Je hoeft alleen maar stil te zijn, mij aan te kijken mij tijd te geven Je hoeft mijn verdriet niet te begrijpen Maar als het kan slechts te aanvaarden zoals het voor mij voelt Je luisterendaanwezig zijn zal mijn dag anders maken
Hoor
Hoe het verkeer weer raast Haast haast Om ergens te komen Maar Jij bent nu stil Kunt nergens meer heen Je toekomst is je ontnomen
Door gevoelens overmand Over hoe het ooit had kunnen zijn In een flits een toekomst weg En wat achterblijft is pijn
Onmacht en onbegrip Verbijstering slaat toe Niemand kan dit begrijpen Niemand weet hoe
En voor wie achterblijft Heerst een totale stilte Hoe goed die ook wordt opgevuld Aanwezig is de kilte
Ze kunnen het niet weten
Toen jij stierf is de wereld gewoon doorgegaan met draaien. Het werd nacht en ook weer morgen. Er was lawaai en stilte en ook om ons heen maakte het leven – van – alledag evenveel lawaai als anders. Alleen, bij ons kwam dat harder aan dan normaal. Wat deed het pijn te zien en te horen dat alles gewoon doorging toen jij gestorven was. Wreed en onverschillig, genadeloos en onbarmhartig was het en elke indruk stak dieper, deed meer pijn. Neen, ze kunnen niet weten wat wij nu voelen: die stekende pijn van afgesneden – zijn en nooit meer samen ..... Ach, niets zal meer hetzelfde zijn zonder jou
Gerard Oostveen uit: Zaaien in tranen, woorden van verder dan dood, Dabar-Luyten, Aalsmeer
Niet meer bij ons
Je bent niet meer bij ons: niet meer in ons huis. Niet meer aan onze tafel. Niet meer op je kamer.
Het is vaak zo vreemd-stil. Ieder van ons met zichzelf. Met eigen gedachten. Met eigen gevoelens.
Je bent niet meer bij ons. Je bent nog meer bij ons. Je afwezigheid doet je meer aanwezig zijn. Pijnlijk af-en aanwezig tegelijk.
Je stem horen we nog. Je hartelijke lach. Je vol-zijn van de toekomst. Je enthousiaste plannen.
Je bent weg, maar ook niet. Je leven kan toch niet voor niets zijn geweest. Vervluchtigt als waterdamp.
Wie jij was, hoe jij in het leven stond is onvergetelijk, Jouw warmte en jouw liefde voor het leven, raken ons hart, dat zo'n zeer doet.
Jouw warmte zal op een dag onze wonden genezen, als we door de doolhof van ons verdriet zijn heengegaan. Jouw liefde zal vruchtbaar worden in ons leven, al weten we nog niet hoe.
Jouw naam blijft klinken in ons hart, in onze verhalen, in onze stilte.
Marinus v.den Berg
Je Naam
je naam Wordt nog steeds Genoemd onder ons
Je telt Nog altijd mee Als we vertellen Je bent Wel uit ons zicht Niet uit ons hart Je bent niet Meer weg te denken Op onze levensweg
Marinus van den Berg
Gedicht van Vera.
Ik zag je liggen onder die truck met een lichaam zo hard als de grond waar je op lag
Je bewoog niet en zo blij als je normaal gesproken was zo stil was je nu
Ik kon het niet geloven waarom, waarom moeten wij nu allemaal zonder jou doen
Ik ken je hobby's Ik ken je dromen maar waarom zou ik ze blijven herinneren? Het waren de jouwe, niet de mijne
De verjaardagen die we deelden Samen uit, samen thuis jij bent uitgegaan maar niet meer thuis gekomen
Weet jij het nog bij mij logeren? Ik weet het nog hoe zou ik het kunnen vergeten?
Ik zat thuis op je te wachten maar jij was verdwaald in Puth ik stond ongeduldig te wachten jij had geen idee welke kant je op moest Zulke dingen blijf je onthouden
Maar heeft het nog wel nut? Dat ik dit herinner? Dat ik dit onthoud? Korfbal, dierenarts, allergies voor nootjes ik blijf het onthouden
Maar waarom zou ik dat doen? Loes, je raakt vergeten maar bij mij niet want wat er ook allemaal gebeurd was tussen ons ik beschouw je nog steeds als mijn vriendin de lieve, leuke, geweldige Loes Rameckers
Gedicht van Vera.
Een kus voor de laatste maal Het laatste uitje met ons allemaal Je warm gevoeld voor de laatste keer Want nu voel je geen warmte meer
De madeliefjes gezien en de rozen geroken jouw geest voor altijd ondergedoken
Betekent dit dat we je nooit meer zien? Misschien Maar vergeten zullen we niet
Want in onze harten en in onze gedachten zullen we voor altijd naar je blijven smachten
Alles was de laatste keer Want nu ben je er niet meer
Dus waar je ook bent, waar je ook gaat Jij bent degene die ons verlaat We hopen dat je het fijn hebt en ons niet missen zal Wees gerust, lieve schat, wij missen je al
De dood
De dood betekent helemaal niets. Ik ben alleen maar de kamer hiernaast binnengeglipt.
Ik blijf ik en jij blijft jij. Wat we voorheen voor elkaar waren, dat zijn we nog steeds.
Noem me bij mijn oude vertrouwde naam, spreek me aan op de gemoedelijke toon van vroeger. Verander je toon niet, hul je niet in somberheid of treurnis. Lach zoals we altijd lachten met de grapjes die ons verblijdden.
Leef, glimlach, denk aan me, bid voor me. Laat mijn naam altijd de oude zijn; spreek hem eenvoudig uit, zonder enige schaduw erover. Het leven betekent nog wat het altijd heeft betekend. Het blijft wat het altijd al was: de gang der zaken wordt niet onderbroken.
Waarom zou ik uit je hart zijn als ik uit je oog ben? Voor de tijd die het nog zal duren wacht ik op jou, ergens heel dichtbij, juist om de hoek...
Verlangen
Ik zou wel willen vliegen Gedreven op de wind Op Vleugels van verlangen Op weg naar mijn kind
Ik zou je willen zeggen Dat ik je heel erg mis En je willen vragen Of daar boven echt iets is
Ik zou naar je willen kijken En zien of je veranderd bent En je duidelijk maken Dat je afwezigheid nooit went
Ik zou van je willen horen Of wij nog in je gedachten zijn En of je op de hoogte bent Van ons verdriet en pijn
Ik zou je dan vertellen Dat je bed en je pantoffels er nog staan Dat je jas nog aan de kapstok hangt Je kunt hem zo weer aan
Ik zou je mee willen nemen Met de wind in de rug Op vleugels van verlangen Naar de aarde terug.
Bittersweet voorgedragen tijdens de schoolherdenking door Kimberley, Patricia en Levi.
If I tell you Will you listen? Will you stay? Will you be here forever? Never go away? Never thought things would change, only time Please don't say again that you have to go
A bitter thought I had it all But I just let it go Hold your silence It's a violence since you're gone
All my thoughts are with you forever 'Till the day we'll be back together I will be waiting for you
If I had told you You would've listened You had staid You would be here forever Never went away
It would never have been the same Our time would have been in vain Cause you had to go
The sweetest thought I had it all Cause I did let you go Our moments keep me warm When you're gone
All my thoughts are with you forever 'Till the day we'll be back together I will be waiting for you
Within Temptation
Der Weg voorgedragen tijdens de schoolherdenking door Angelique Bovens, mentor van Loes.
Ich kann nicht mehr seh'n. Trau nicht mehr meinen augen. kann kaum noch glauben gefühle haben sich gedreht ich bin viel zu träge, um aufzugeben. es wär' auch zu früh, weil immer was geht.
wir waren verschwor'n. wär'n für einander gestorben. haben den regen gebogen. uns vertrauen gelieh'n. wir haben versucht auf der schußfahrt zu wenden. nichts war zu spät, aber vieles zu früh.
wir haben uns geschoben durch alle gezeiten. haben uns verzettelt. uns verzweifelt geliebt. wir haben die wahrheit so gut es ging verlogen. es war ein stück vom himmel, daß es dich gibt....
du hast jeden raum mit sonne geflutet. hast jeden verdruß ins gegenteil verkehrt.
nordisch nobel, deine sanftmütige güte, dein unbändiger stolz, das leben ist nicht fair.
den film getanzt, in einem silbernen raum, vom goldenen balkon, die unendlichkeit bestaunt. heillos versunken, trunken und alles war erlaubt. zusammen im zeitraffer mittsommernachtstraum.
du hast jeden raum mit sonne geflutet. hast jeden verdruß ins gegenteil verkehrt.
nordisch nobel, deine sanftmütige güte, dein unbändiger stolz, das leben ist nicht fair.
dein sicherer gang. deine wahren gedichte. deine heitere würde. dein unerschütterliches geschick.
du hast der fügung, deine stirn geboten. hast die nie verraten, deinen plan vom glück deinen plan vom glück
ich gehe nicht weg hab' meine frist verlängert neue zeitreise offene welt habe dich sicher in meiner seele ich trage dich bei mir bis der vorhang fällt ich trag dich bei mir bis der vorhang fällt
Herbert Grönemeyer
My Mom is a Survivor
My Mom is a survivor, or so I've heard it said. But I can hear her crying at night when all others are in bed.
I watch her lay awake at night and go to hold her hand. She doesn't know I'm with her to help her understand.
But like the sands on the beach that never wash away.... I watch over my surviving Mom who thinks of me each day.
She wears a smile for others... a smile of disguise! But through Heaven's door I see tears flowing from her eyes.
My Mom tries to cope with death; To keep my memory alive. But anyone who knows her knows it is her way to survive.
As I watch over my surviving Mom through Heaven's open door... I try to tell her that angels protect me forevermore!
I know that doesn't help her, or ease the burden she bears. So, if you get a chance, go visit her. Show her that you care.
For no matter what she says... no matter what she feels. My surviving Mom has a broken heart that time won't ever heal.
Copyright 1998 Kaye Des'Ormeaux October 15, 1998 Dedicated to all the moms who have lost a precious child & somehow managed to survive
My Dad is a Survivor
My dad is a survivor too which is no surprise to me. He's always been like a lighthouse that helps you cross a stormy sea.
But, I walk with my dad each day to lift him when he's down. I wipe the tears he hides from others; He cries when no one's around.
I watch him sit up late at night with my picture in his hand. He cries as he tries to grieve alone, and wishes he could understand.
My dad is like a tower of strength. He's the greatest of them all! But, there are times when he needs to cry... Please be there when he falls.
Hold his hand or pat his shoulder... And tell him it's okay. Be his strength when he's sad, Help him mourn in his own way.
Now, as I watch over my precious dad from the Heavens up above... I'm so proud that he's a survivor... And, I can still feel his love.
Copyright 1998 Kaye Des'Ormeaux Dedicated to all dads who have lost a child & was forced to survive.
Precious child
Words and Music by Karen Taylor-Good
In my dreams, you are alive and well Precious child, precious child In my mind, I see you clear as a bell Precious child, precious child
In my soul, there is a hole That can never be filled But in my heart, there is hope 'Cause you are with me still
In my heart, you live on Always there never gone Precious child, you left too soon Tho' it may be true that we're apart You will live forever... in my heart
In my plans, I was the first to leave Precious child, precious child But in this world, I was left here to grieve Precious child, my precious child
In my soul, there is a hole That can never be filled But in my heart there is hope And you are with me still
In my heart you live on Always there, never gone Precious child, you left too soon, Tho' it may be true that we're apart You will live forever... in my heart
God knows I want to hold you, See you, touch you And maybe there's a heaven And someday I will again Please know you are not forgotten until then
In my heart you live on Always there never gone Precious child, you left too soon Tho' it may be true that we're apart You will live forever... in my heart
Remember me
I never meant to leave you, Could I have only stayed; We would be going on in life, With all the plans we made.
Now all the hopes and dreams we shared, Are but sweet memories; For you to tuck inside your heart, Now when you remember me.
Remember all the good times, And all the joy we shared; Remember how you touched my life, And how I really cared.
Think back on all the laughter, And wipe away your tears; You still have many miles to go, And still have many years.
Don't look back....look forward, This day is a brand new start; And as you travel on in life, You'll take a bit of my heart.
I never meant to leave you, But still you'll not be alone; For as long as my love lives in you, I'll never really be gone.
“Stille blauwe toekomst”
Pijn, niet te zien je groei, je levenspad Pijn,niet te horen je lach, je boosheid om wat Pijn, niet te voelen je leven voor alles wat je aanbad Pijn, er nooit meer voor jou te mogen zijn, schat.
Verdriet, niet te zien je vechtlust, Verdriet, niet te horen je stem, al zo zelfbewust Verdriet, niet te voelen je angsten, onbewust Verdriet, nooit meer een laatste nachtkus.
Onbegrip, te zien in andermans ogen Onbegrip, te horen in woorden van onvermogen Onbegrip, te voelen dat je wordt voorgelogen Onbegrip, waarom zo snel weggevlogen.
Steun, te zien bij het onverwachte Steun, te horen in andermans gedachte Steun, te voelen in ons eigen wachten Steun, in foto’s die het leed verzachten.
Toekomst, te zien in de verleden dagen Toekomst, te horen in onze vele vragen Toekomst, te voelen in smart leren verdragen Toekomst, stille momenten door jou aangedragen
Dagelijks, een moment van pijn. Dagelijks, een moment van verdriet. Dagelijks, een moment van onbegrip. Dagelijks, ook een moment van steun. Dagelijks, samen met jouw naar die “stille BLAUWE toekomst”.
6 januari 2011, Geschreven voor Hillie en Arthur Rameckers en natuurlijk ook voor Anja en Mark.
Piet Jacobs.
Gedicht voor Loes Rameckers 11 oktober 2006
Op een mooie herfstmiddag Vrolijk en op jouw gezicht een lach Studeren, vrije tijd en denkend aan jouw idool Verliet jij met vele anderen jouw school
Een goede gedachte, een jong leven Nog jaren om iets te kunnen beleven Wanneer iemand dit echt kon Was jij het, die straalde als de zon
In jouw sportiviteit lagen jouw krachten Nu is het de gedachte, die kan verzachten Je zat in H3A, jouw leuke klas Met jouw sproetjes, “vive la vie “ en in je sas
Met de herfstvakantie voor de deur Even weg van studie en dagelijkse sleur Toen nog niet te weten Dat wij jou nu nooit zullen vergeten
De herfstwind neemt je mee Veel verder dan de grote zee Samen door de blauwe lucht Een laatste kracht, een zucht
Op weg naar je laatste rit Naar een paradijs, waar alles méé zit Sloeg jij een andere weg in Een weg, naar het eeuwige begin
Ineens lijkt voorbij, alles wat er was De herfst kent nu een lege plaats in de klas De leerlingen, leraren en leraressen Missen jou bij hun lessen
En met pakjesavond stuur ik jou symbolisch mijn geschenk Zodat jij weet, dat ik dan ook nog aan jou denk Uit onze grote Carboon-tuin Nam de herfstwind mee, een fortuin.
Loes, dank je wel, dat je onze leerling mocht zijn.
